“Değişmeyen tek şey değişim” şehir efsanesine inanmak
istiyorum lakin her seferinde beni yanıltıyor.
Çünkü ve maalesef bazı şeyler hiç değişmiyor.
Bazı duygular, bazı insanlar, bazı takıntılar , bazı bazı … böyle
gider, bilirsiniz.
Ben değiştim. En başta , ne kadar ve ne yönde değiştiğimi
kimseye açıklamak zorunda olmadığımı bilecek kadar çok değiştim.
Belki biraz az.
Çünkü ve elbet , eninde sonunda sensin.
Ben değiştim dersin ve kendini aynı yerde bulursun. Ben
değiştim dersin ve karşındaki tatmin olmaz. Ben değiştim dersin ve sonucun aynı
kalır. Tüm bunlara aldırmayacak kadar çok değiştim.
Belki biraz daha çok.
Çünkü ve elbet, eninde sonunda insansın.
Kısacası mutlak bir değişim olamaz bence.
Ve kısacası elbet herkes değişir.
Değişim kolay olmuyor maalesef. Öyle senaryolardaki gibi
çirkin/sakar kız bir anda güzel/oturaklıya dönüşmüyor. Farkında olmak,
aksiyon almak, törpülenmek, sabretmek , daha az konuşmak, daha çok düşünmek,
alışkanlıklarını değiştirmeye çalışmak, alışkanlıklarını bırakmak… Bunlar
değişim paketinde , hepsi içinde . Ayrı ayrı ya da bir bütün … Fark etmez.
Önemli olan tüm bunları “değişiyorum” gazıyla değil “anlıyorum “ sakinliğinde
yaşamak. Ben de dahil o kadar çok insan gördüm ki. Bir heves, ne modaysa
oraya bilinçlenen.
Sürü psikolojisiyle değişim olur mu?
Az laf bol eylem.
Lütfen ve lütfen.
Çünkü ve elbet, eninde sonunda su akar yolunu bulur.
