Pes etmenin erdemine inanıyorum.
Tıpkı samimiyetle değişmek gibi...
Önceki yazılarımda, değişimin özünden vermek değil “sen” kalarak “başka” davranabilmek olduğunu söylemiştim. Bu bir buluş değil biliyorum.
İnsan bazen gözünün önünde olanı çok uzaklarda arayabiliyor.
Aradığını sandığının derdine çare olmadığını. Derdine çare değilse yoldaş da tutamazsın hani.
Değişimin "asıl olan" manasına dair yaşadığım bu farkındalık beni çok başka meseleleri düşünmeye itti. “İtti” dememe bakmayın halimden memnunum: Yol içinde yol.
Peki ya “varanlar?” Vardığını zanneden ne yapar?
İnsan bazen ulaştığını sandığına tutunamayacağını anlıyor.
Yakın zaman önce, niyet ettiğim ve aksiyona geçtiğim bir mevzu ile ilgili hayal kırıklığı yaşadım. Ve işin sonunu getiremeyeceğimi anlayıp “pes ettim.”
Eskiden olsa pes ederek bütün kapıları kapamış olurdum.
“Son gemi yakıcı”
Şimdiyse niyetimi yine ve kendime saklayıp yöntemimi iptal ettim.
Şimdi soruyorum bittik mi?
Evet tüm dert bu, bitti mi?
İnsanlar maalesef sizin sandığınız ya da umduğunuz gibi davranamayabilir. Burada temel hata herkesi kendiniz gibi zannetmektedir. Diğer hata ise kendinizden olmayana kızmak ya da kırılmaktır. Çok istediğiniz bir şey ne yapsanız olmaz . Çabaladığınız işlerin karşılığını alamamış da olabilirsiniz. Burada temel hata ise bir kader planının varlığını yok saymaktan geçiyor. Hayır ya da şer meselesine girmiyorum bile. Tüm bunlar sizi gemileri tümden yakmaya meyletmesin. "Değişim ne demek ? " sorusundan yola çıkarak vardığım sonuçla "Pes etmek bir bitiş midir ?" sorusunun cevabına ulaştım.
Ben, pes etmenin bir erdem olduğuna inanıyorum.
“Onca çabayı verdim ve bir sonuç alamadım. Artık bununla ilgili benzer bir çabam olmayacak."
Niyetim kalbimde, belli ki yol başka olmalı.
İnsanlar genelde kalbindekine , aklındaki muamelesi yapar. Aklındakini erteleme , iptal etme ve belki hor görme hakkın vardır. Ama kalbindekiyle istifaya gidersen ceketini alıp çıkmış olursun. Pes etmek bir bitiş değil pes etmek yeni bir yol aramaktır.
Hakkıyla pes etmek herkese nasip olmaz tıpkı değişmek gibi.
Pes etmenin bir bitiş olduğuna inanmak kolaydı. Tıpkı başka biri olmaya çalışırken zorlanıp, değişimi reddetmek gibi.
Aradaki bağlantıyı tek ben kurmadım diye umuyor sizi bu düşünce ile baş başa bırakıyorum.
Buraya kadar yazıdan kopmayıp geldiğin için teşekkür ederim.
Şimdi hala buradaysan bir küçük anımı paylaşıp onu da başka bir meseleye bağlayacağım ve yazıma son vereceğim. Evet şimdilik planım bu:)
Yıllar evvel , bloğa ilk başladığımda , eski bir arkadaşımdan mesaj aldım. Hiç unutmam bana şöyle söylemişti "Gözde, bir yazın diğerini tutmuyor farkında mısın?”
O zamanlar bayılıyorum tabii laf yetiştirmeye, her şey de bana tehdit ya hani cevap verdim hemen “sen bir yazımdan diğerine sağlama yapmaya çalışıyorsan beni hiç tanımamış ve anlamamışsın!”
O zamanlar ünlem işaretini sık kullanırdım...
Bu anıyı yaşadığım arkadaşımın başına korkunç olaylar geldi, bahsetmeden geçemem... Allah önce onu affetsin sonra yardım etsin inşallah.
Her neyse...
Bugünlerde aklıma geliyor bu anım. Yazdıklarıma ilk kez denk gelen biriyle beni yıllardır okuyan bir olmaz. Beni tanımadan yazılarımı okuma lutfunda bulunanlarla yazılarımı takip eden arkadaşlarımın bir olmayacağı gibi.
Bir insanı tanımak, anlamak ve hakkında karar vermek için o insanın yazdıklarını okuma seçeneğinden başka fikriniz yoksa yanlış tahmin yapıyorsunuz demektir. Konuşmak esastır, dinlemek sanat. Severseniz zaten ne ala ...
Kaldı ki evet benim bir yazım diğerine benzemez. Kaldı ki benim sözüm tektir. Anlattıklarım özümdür. Hepsi günün sonunda aynı yolda yoldaş.
Biri bir diğerine uyum sağlamamış mı... Ver zaman bakalım. Sonra gel en sona.
Ne çıkmış özünde...
Severseniz zaten ne ala!
Bir ünlem işareti diğerini tutmazken hele...
Bence,
Allah ‘ın her zaman bir bildiği vardır. Sen fark ettim dersin. Asıl ders diğer duraktadır. Sen gördüm artık biliyorum dersin. Bildiğini sandığın geride kalmıştır. Allah’ın takdirine inanmayı seçin belki biraz huzuru bulursunuz. Vuslat için çok çalışmak lazım dostlar , sevgiyle...
