Sonuçta ve illa ki bir yerde Allah’a bırakmak gerekir.

Oldum olası aramı iyi tutamadım yaz ile. Başlangıçlar, vedalar bir dolu sıkıntı. 

Sen sevmedikçe yerleşir.

Önce Haziran.

Temmuz Ağustos...

Neyse ne, bazen tesadüfe şans tanımak lazım, anlam arama telaşı yorucudur.

“Eylül’e bel bağlayanlar derneği”  bu sene de kalabalık. 

Eylül de yoruldu üstelik, her sene aynı beklentileri yüklenmek kolay mı..

Allah herkesin gönlüne göre versin der konuyu kapatırım.

Sonuçta ve illa ki bir yerde Allah’a bırakmak gerekmiyor mu?

Çabaladıklarının neticelerini...

Sen inanmadıkça yerleşir.

Önce Eylül.

Ekim,Kasım...

Bu aralar gündem malum.

Gündem çok tanıdık.

Şiddet... Ölüm... Kadın... Çocuk...

Yazarken bile zor.

Bir yerde bir ses yükselir uzaklaşırım. Kendimi bildim bileli. 

Sesli bir tip olmama rağmen. 

Kaldı ki bu yaşananlara maruz kalmak...

Bu yaşananları yaşatmak?

Yazarak anlatabilen biri olarak sözün bittiği yerdeyim , yılllarca bu konuda yazdım durdum ve tek kelime yazmak istemiyorum.

“Klavye kahramanlığından”  öteye gidemiyor gibi hissediyorum.

Allah yazdı ise bozsun...

Tek söyleyebileceğim , sevgisizlik ve cehaletin olduğu yerde her türlü kötülük vardır. 

Allah herkesin yaptıklarının bedelini ödetsin der konuyu kapatırım.

Sonuçta ve illa ki bir yerde Allah’a bırakmak gerekmiyor mu?

Yapılanların bedelini...

Sen tahammül ettikçe yerleşir.

Önce Aralık.

Ocak,Şubat...

Hayatınızdaki insanların genelini bir düşünün bakalım tatlı kalpliler...

Vicdanı bütün ruh sağlığı yerinde bir çoğunluk görüyor musunuz?

Söyledikleri ile yaptıkları denk insanlar mı hepsi?

Sizi seviyorlar mı?

Peki ya siz?

Heh işte asıl güzellik burada.

Allah herkese güzellikler nasip etsin der yazımı sonlandırırım.

Sonuçta ve illa ki bir yerde Allah’a bırakmak gerekmiyor mu?

Hak edilenlerin verilmesini...

Sen güneş oldukça yerleşir.

Önce Mart.

Nisan, Mayıs...

Kolay değil sevgili okuyucu.

Kolay olsa bilirdik.

Sevgi ile ama illa ki tekrar görüşmek üzere...

Hoş geldin Eylül...